Er zijn van die steden waar je niet met een lijstje in de hand doorheen moet lopen, maar gewoon moet kijken wat er gebeurt. Lille is zo’n plek. Een stad die zich niet opdringt, maar wel karakter toont. Een oude textielstad die zich opnieuw heeft uitgevonden zonder de rafelranden weg te poetsen. Dat levert een mengeling op van grandeur, rauwheid en een gezonde dosis Noord-Franse eigenwijsheid.
Neem de Rue de la Monnaie in de oude binnenstad. Hier staan statige 17e-eeuwse panden schouder aan schouder met kleine bakkerijen waar de geur van boter zich mengt met die van koffie en uitlaatgassen. Aan het einde van de straat doemt het Palais des Beaux-Arts op — een van de grootste musea van Frankrijk, maar zonder de drukte van Parijs. Je mag hier nog rustig nadenken voor een doek van Goya of Courbet.
Maar Lille leeft niet alleen in haar verleden. In de wijk Wazemmes stromen op zondag mensen over de markt die alles verkoopt wat je je kunt voorstellen: van Marokkaanse kruiden tot Bretonse oesters. En dan is er nog het voormalige treinstation Gare Saint Sauveur, omgetoverd tot culturele broedplaats met film, kunst en biertjes van lokale brouwerijen.
Wat Lille zo interessant maakt, is het ongemakkelijke contrast tussen oud en nieuw, netjes en rommelig, Frans en Vlaams. Een stad waar geen perfect plaatje van te maken valt — en precies dat maakt het zo leuk.
