Hitzacker: waar Elbe en geschiedenis samenkomen
Hitzacker is zo’n plaats waar het tempo vanzelf vertraagt. Niet uit traagheid, maar omdat je de tijd wílt nemen. Voor een wandeling langs de Elbe, bijvoorbeeld, waar de rivier traag en breed voorbij stroomt aan vakwerkhuizen en wilgen. Of voor het kleine museum over de prehistorische nederzetting op de Wallanlage, waar archeologie ineens minder stoffig voelt.
Dit stadje in Nedersaksen, gelegen tussen grofweg Hamburg en Hannover, ligt op een kruispunt van natuur en verleden. De Altstadt, met zijn hobbelige keien en luifels vol bloemen, is compact maar levendig. Geen façade voor toeristen, maar een stadje dat nog draait – met een boekhandel, een bakker waar je even blijft hangen, een terras waar je in gesprek raakt met de buurman.
Het standbeeld van prins Claus tegenover het raadhuis doet herinneren aan hoe hij zijn moederstad vaak omschreef: “Een kleine stad met veel charme”.
’s Zomers vaart er een pontje over de Elbe, richting het Biosfeerreservaat Niedersächsische Elbtalaue. Je stapt op, fietst door ooibossen en komt ooievaars tegen die op hun gemak door het hoge gras stappen. Het is geen wereldberoemd natuurgebied, maar het hoeft ook niet. Het is genoeg.
Wie ’s avonds terugkomt, eet een visje aan het water of schuift aan in een Gasthaus waar de schnitzel nog ouderwets op het bord ligt. Geen hippe tenten, geen overdaad. Gewoon goed, zoals het hier al jaren gaat.
En ergens is dat misschien wel precies de reden om naar Hitzacker te gaan.
